Tłumiony gniew prowadzi do chorób i jest czymś bardzo złym.
Gniew to niebezpieczna siła, która może być destrukcyjna. Nie należy go tłumić, bo obróci się przeciwko nam, ani wyrażać bez kontroli, bo uderzy również w innych.
- Tłumiony gniew może prowadzić do depresji, paranoi i zachowań pasywno-agresywnych.
- Ktoś, kto tłumi gniew, może obawiać się, że gdyby go bezpośrednio wyraził, zostałby odrzucony lub porzucony.
Wiele osób postrzega gniew jako coś złego, coś, co muszą stłumić, ukryć lub szybko cofnąć. Jednak w przeciwieństwie do tego powszechnego wrażenia, gniew jest naturalną emocją — ani dobrą, ani złą, po prostu jest i pełni pewną funkcję.
Niestety, z powodu niezliczonych powodów, od doświadczeń rodzinnych w dzieciństwie po uwarunkowania społeczne, wiele osób myliło gniew jako coś „złego”, a nawet niemoralnego i nieświadomie głęboko tłumiło tę naturalną emocję. Jednak to, co jest stłumione, nie znika automatycznie.
Ludzie, którzy uwewnętrzniają gniew, trzymają go w swoich ciałach i psychice. W większości sytuacji mogą skierować gniew na siebie i obwiniać się. Kiedy skierują swój gniew na siebie, mogą cierpieć na depresję, lęk i somatyzację (emocje zamieniające się w ból ciała lub dolegliwości fizyczne).
Objawy stłumionego gniewu
Oto kilka sposobów, w jakie tłumiony gniew może na nas wpłynąć:
1. Depresja
Czy czujesz się smutny z pozoru bez powodu? Czy często czujesz się beznadziejny? Brakuje Ci energii i motywacji, nawet w dążeniu do wyznaczonych sobie celów? Czy od dłuższego czasu doświadczasz ukryty smutek?
Psychoanalitycy od dawna wiedzą, że tłumienie gniewu i kierowanie go do wewnątrz zamienia się w depresję. Ludzie, którzy mają tę tendencję, czują się smutni i przygnębieni z powodu wszystkiego, kiedy w rzeczywistości są źli z powodu czegoś konkretnego.
Osoby, których stłumiony gniew przeradza się w depresję, mogły przyjąć mechanizm obronny znany jako identyfikowanie się z agresorem. Kiedy byli maltretowani lub zastraszani jako dziecko, część ich psychiki przybierała głos agresora, i ta część zaczyna żyć własnym życiem, utrwalając nadużycia w umyśle osoby. Takie osoby mogą nosić w sobie „krytyczny wewnętrzny głos”, który nieustannie ich lekceważy. Ich wewnętrzny krytyk nieustannie ich atakuje, tak jak kiedyś ich krytyczni rodzice, łobuzy czy nauczyciele.
Ktoś, kto tłumi gniew, może obawiać się, że gdyby go bezpośrednio wyraził, zostałby odrzucony lub porzucony. Kiedy pojawiają się konflikty, strach, że gniew zakłóci relacje, przeważa nad wszystkimi innymi uczuciami. Kiedy złość zostanie skierowana do wewnątrz, może się zaognić i przekształcić w toksyczny wstyd i poczucie winy. Czy świadomie czy nieświadomie, ten wstyd i poczucie winy torują drogę depresji.
2. Ujarzmienie
Niektórzy ludzie nauczyli się od swojej rodziny, szkół lub religii, że gniew jest czymś złym, a nawet niemoralnym. Boją się siły własnej wściekłości. Kiedy pojawia się gniew, odczuwają intensywny wewnętrzny konflikt. Jednocześnie istnieje siła, aby to wszystko zmiażdżyć. Mogą natychmiast skupić się na potrzebach innych ludzi lub „czego wymaga od nich sytuacja”, a nie na własnych potrzebach. Aby uniknąć konfliktów, wybierają bycie słuchaczem lub rozjemcą i zrobią wszystko, aby utrzymać pokój i harmonię.
Tendencja ta jest szczególnie powszechna wśród osób wrażliwych emocjonalnie i wysoce empatycznych. Doświadczenia życiowe nauczyły ich, że są „za bardzo”, „zbyt dramatyczni”, „zbyt szczerzy”, „za bardzo przejmują się drobiazgami” itp. Aby dopasować się lub nawet przeżyć, nauczyli się uciszać. W świadomy lub nieświadomy sposób starają się ograniczyć własne podniecenie i energię. W dzieciństwie trzymali głowę pochyloną, aby nie zdenerwować już i tak przygnębionego rodzica, ani nie sprowokować agresywnego. Ich rola w rodzinie była mediatorem lub niewidzialnym i zrobiliby wszystko, aby nikomu nie przeszkadzać swoimi potrzebami emocjonalnymi. Wolą udobruchać innych, aby zachować pokój, niż wyrażać go i ryzykować konflikt.
Czytaj: Wybuchy gniewu – można nad nimi kontrolować!
3. Paranoja
Paranoja to mniej znany wpływ tłumionego gniewu, ale może się pojawić. Kiedy ktoś stłumił gniew, czasami może go skierować na zewnątrz. Zamiast przyznać, że coś spowodowało, że poczuł się wrogo nastawiony, projektuje te uczucia na innych i postrzega innych jako wrogich wobec siebie. Doświadcza świata jako dziwne i niebezpieczne miejsca i trudno takiej osobie komukolwiek zaufać.
Koniecznie zajrzyj na f7.pl
4. Obłuda własna
Ten rodzaj gniewu jest cichszy, a nawet jeśli jest wyrażany, jest określany jako „frustracja” lub „irytacja”. Kiedy stłumiony gniew jest połączony z perfekcjonistycznymi lub obsesyjno-kompulsywnymi tendencjami, może objawiać się w obłudny sposób, w którym osoba staje się bardzo krytyczna wobec siebie i innych, stosując nieubłagane standardy.
Ludzie, którzy są wysoce perfekcjonistami, tłumią urazę z dwóch powodów: nagromadzonej nienawiści do samego siebie za niemożność spełnienia własnych standardów lub niechlujstwa lub braku etyki innych ludzi. Kiedy poświęcają swoje życie na robienie właściwych rzeczy i na wysokim poziomie, zrozumiałe jest, że czują się urażeni, gdy innym się to nie udaje, ale wciąż wydaje się, że „uchodzi to na sucho”.
Przez większość czasu ludzie z obłudnym gniewem nie wydają się rozgniewani, ale nadmiernie cywilizowani, opanowani i spięci. Ponieważ nie lubią myśleć o sobie jako o osobach złych, rzadko wyrażają lub przyznają się do niechęci. Kiedy jednak uznają, że jest to uzasadnione, mogą wybuchnąć we wściekłości, która szokuje ludzi.
Czytaj: Ławka z przebojami Wodeckiego pod Wawelem
5. Pasywno-agresywność
Pasywno-agresywny gniew często wiąże się z powstrzymywaniem się. Osoba może o czymś zapomnieć, zaniedbać swoje obowiązki, zwlekać lub źle wykonać zadanie. Może chłodno traktować swoich partnerów, robić sarkastyczne komentarze, zapominać o obietnicach lub uparcie odmawiać spełnienia jakiejkolwiek prośby. Ktoś z pasywno-agresywnym gniewem może również subtelnie wzbudzić poczucie winy u innych i sprawić, że inni poczują się odpowiedzialni za jego zdenerwowanie.
Pasywno-agresywny gniew może niszczyć relacje w cichy i stopniowy sposób. Ci, którzy odczuwają pasywno-agresywny gniew, czują się ukarani i zaatakowani, nie wiedząc dlaczego. Nawet mając najlepsze intencje, nie wiedzą, co mogą zrobić, aby poprawić relacje z kimś, kto żywi pasywno-agresywny gniew.
Wpływ tłumionego gniewu może obejmować:
- Objawy psychosomatyczne i dolegliwości fizyczne, takie jak bóle głowy, migreny, przewlekły kaszel i problemy z trawieniem;
- Wysokie ciśnienie krwi, choroby serca;
- Nowotwory;
- Odrętwienie emocjonalne;
- Letarg;
- Depresja lub dystymia;
- Utrzymujący się smutek bez wyraźnych powodów;
- Nadużywanie alkoholu i narkotyków;
- Brak motywacji, przewlekła prokrastynacja;
- Zachęta do zranienia się;
- Nieumiejętność stanięcia w obronie siebie;
- Posiadanie nieracjonalnie wysokich i nieubłaganych standardów;
- Posiadanie ostrego wewnętrznego krytyka;
- Niemożność zrelaksowania się lub czerpania przyjemności z życia;
- Pomieszanie poczucia siebie i pomieszanie tożsamości;
- Bycie wykorzystywanym przez innych z powodu niemożności ustalenia granic;
- Współzależność;
- Paranoja i intensywny niepokój;
- Skłonność do osądzania innych;
- Alienacja i izolacja społeczna;
- Zachowania autosabotujące;
- Nagłe wybuchy, które zaskakują innych;
- Brak satysfakcji w związkach i przyjaźniach;
- Przemoc domowa, dominacja, manipulacja, nienawiść;
- Toksyczne relacje, romanse i rozwody.
Gniew jest ważną emocją ludzkiej psychiki i nie należy go wygnać ani odrzucić. Może to być przydatne, jeśli nauczymy się to zauważać i odbierać wiadomość, którą gniew próbuje nam dostarczyć. Poprzez asertywną złość wykorzystujemy bardzo ludzkie i naturalne emocje, aby przywrócić nasze granice i walczyć o nasze przyrodzone prawa. Gniew po prostu jest, a możliwość gniewania się, gdy ktoś przekracza Twoją granicę, jest oznaką zdrowia psychicznego.
