Rozwój dziecka jest ważny dla każdego rodzica. Każdy rodzic chce, aby jego dziecko było szczęśliwe, inteligentne, szczere i osiągało same sukcesy.
Nasze dzieci mają mieć w życiu lepiej niż mieliśmy my sami – to idea życiowa każdego rodzica. Dzieci uczą się tego, czego doświadczają. Poznajcie ciekawostki dotyczące rozwoju i wychowania dziecka.
Jedynacy wcale nie są samotni
Dorastanie bez rodzeństwa nie oznacza problemów z nawiązywaniem przyjaźni w późniejszym życiu. Kilkuletnie brzdące rzeczywiście miewają z tym problem, jednak, gdy idą do przedszkola i szkoły, błyskawicznie nadrabiają zaległości.
Badacze z Ohio przebadali 13 tys. nastolatków. Okazało się, że jedynacy są lubiani przez rówieśników w tym samym stopniu co ci, którzy mają rodzeństwo. Nie byłoby tak, gdyby byli skupieni na sobie i samolubni. Dlatego warto otoczyć malca innymi dziećmi. Nie należy wychowywać dziecka pod kloszem. Warto pozwolić dziecku popełniać błędy i podejmować własne decyzje.
Trzy kolory posiłku to za mało
Dorośli uznają posiłek za apetyczny i ładnie podany, gdy widzą na talerzu trzy kolory, np. żółty (ziemniaki), zielony (sałata) i brązowy (kotlet). Dzieciom to nie wystarcza!
Nie od dziś wiadomo, że sprytnie podany posiłek może zachęcić do jedzenia nawet zdeklarowanego niejadka. Badacze z Cornell University skrupulatnie policzyli, że dzieci najbardziej lubią kompozycje pokarmów złożone z sześciu kolorów. Najmłodsi lubią też, gdy jedzenie jest ułożone w wyraźne wzory. Twoje dziecko na widok warzyw chowa się za drzwiami? Pokrój rzodkiewkę i ogórki w plasterki, marchewkę w słupki i ułóż warzywa na talerzu osobno, na przykład tak, by wyglądały jak pokrojony na kawałki kolorowy tort (kawałek pomarańczowy, kawałek czerwony itd.).
Rozwój mowy
Dzieci do pierwszego roku życia rozumieją około 70 słów, jednak potrafią powiedzieć jedynie garstkę z nich. W okresie przedszkolnym tempo nauki się zwiększa i szacuje się, że jest to około 5 słów dziennie. 6-latek zapamiętuje już 10 słów, i w takim tempie rozwija się aż do 17 roku życia. Dzieci uczą się nowych wyrazów mniej więcej co dwie godziny każdego dnia.
Styl wychowawczy
Według psychologów najlepszym stylem wychowawczym jest styl autorytatywny. Charakteryzuje się przede wszystkim stawianiem granic, jasno określonych zasad i opiekuńczością. Dzieci są kochane, a ich potrzeby jasno wyrażane. Cechuje je samodzielność oraz samokontrola.
Telewizja ogłupia
Badacze z Seattle przetestowali dzieci w wieku od 2 miesięcy do 4 lat. Okazało się, że dzieci, z którymi bawiono się, wypowiadają średnio około 940 słów. Natomiast te, które spędzały czas przed telewizorem lub komputerem wypowiadały aż o 770 słów mniej.
Dobry dialog z dzieckiem
Wychowując dziecko warto posługiwać się dialogiem. Ważne, aby był to dialog z poszanowaniem obu stron, bez założenia “Ja jestem dorosły, masz się mnie słuchać.” Perspektywa wyższości i władzy niszczy poczucie własnej wartości dzieci. Potrzebują one być wysłuchane i zrozumiane i to jest duże wyzwanie dla rodziców.
Motywacja dziecka
Warto powstrzymać się od dróg na skróty, którymi są nakazy i zakazy oraz nagrody i kary. Te destrukcyjne strategie motywacyjne warunkują zachowanie dziecka i sprawiają, że staje się bezmyślnie posłuszne (oduczając się jednocześnie samodzielnego myślenia). Dochodzi do tego, że zachowanie dziecka jest kierowane tylko przez obietnicę nagród i groźbę kar. To niszczy naturalną, wewnętrzną motywację dzieci i uzależnia ich od zewnętrznej motywacji.
Efektem jest niestety podświadomy bunt – dzieci stawiają opór. Rodzice powinni nauczyć się innej formy motywacji. Powinni nauczyć się wydobywania motywacji wewnętrznej dziecka poprzez danie mu trochę większej wolności i próby wydobycia tego, co jest dla dziecka ważne, poprzez odpowiednie na pytania i pogłębione rozmowy. Powinni wspierać w nadawaniu kierunku, zamiast narzucać i rozkazywać.
Alternatywy dla nakazów, zakazów, nagród i kar z pewnością nie są łatwe i wymagają czasu, należy je jednak wprowadzać powoli i stopniowo, dając sobie czas na nauczenie się nowego sposobu motywowania dzieci.
Pozwolenie na popełnianie błędów
Rodzice za bardzo angażują się w sukcesy i porażki dzieci, traktują je jak swoje sukcesy i porażki. W efekcie warunkują miłość do swojego dziecka – jest ono akceptowane, gdy odnosi sukcesy oraz doświadcza większego dystansu i braku miłości, gdy odnosi porażki. Takie warunkowanie miłości ma negatywne konsekwencje dla poczucia własnej wartości dziecka. “Nie zasługuję na to, aby być kochanym” to jedno z najbardziej destrukcyjnych przekonań, z jakim wchodzimy w dorosłe życie.
Ważne, aby rodzice pozwolili dziecku być odrębną jednostką. Ważne, aby nauczyli się pozwalać mu na popełnianie błędów – bo przecież to poprzez błędy się najwięcej uczymy. Dziecko, które wierzy w to, że popełnianie błędów jest złe, będzie w przyszłości sparaliżowane strachem przed podejmowaniem jakichkolwiek działań.
Czytaj: Dziecko jest fotografowane pośród wszystkich strzykawek z in vitro z 4 lat
