Analiza pokazuje, że osoby elastyczne psychicznie mają lepsze relacje w związku i rodzinne.
„Wszystkie szczęśliwe rodziny są podobne; każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób”- napisał Leo Tolstoy w 1878 roku w pierwszych wierszach powieści Anna Karenina. Okazuje się, że rosyjski autor wymyślił coś naprawdę mądrego.
Właśnie takie jest odkrycie nowej metaanalizy Uniwersytetu Rochester, opublikowanej w Journal of Contextual Behavioural Science, która statystycznie łączy wyniki 174 oddzielnych badań, które dotyczyły terapii akceptacji i zaangażowania, uważności i regulacji emocji.
Celem badaczy było wyjaśnienie, w jaki sposób uważna elastyczność – z jednej strony – a nieuważna, bezmyślna i sztywna sztywność z drugiej – była powiązana z dynamiką w rodzinach i udanych związkach.
„Mówiąc prościej”, mówi współautor Ronald Rogge, profesor psychologii na Uniwersytecie w Rochester, „ta metaanaliza podkreśla, że bycie uważnym i emocjonalnie elastycznym w trudnych i wymagających sytuacjach nie tylko poprawia życie jednostek, ale może również wzmacniać i wzbogacić ich bliskie relacje”.
Elastyczność psychologiczna, a brak elastyczności
Elastyczność psychologiczną definiuje się jako zestaw umiejętności, których ludzie używają, gdy mają do czynienia z trudnymi lub stanowiącymi wyzwanie myślami, uczuciami, emocjami lub doświadczeniami. Takie umiejętności obejmują:
- Otwarcie się na doświadczenia – zarówno dobre, jak i złe – i akceptowanie ich bez względu na to, jak trudne mogą być.
- Posiadanie uważnej świadomości chwili obecnej w codziennym życiu.
- Doświadczanie myśli i uczuć bez obsesyjnego trzymania się ich.
- Utrzymanie szerszej perspektywy nawet pośród trudnych myśli i uczuć.
- Nauka aktywnego utrzymywania kontaktu z naszymi głębszymi wartościami, bez względu na to, jak stresujący lub chaotyczny jest każdy dzień.
- Kontynuowanie działań w kierunku celu, nawet w obliczu trudnych doświadczeń i niepowodzeń.
Czytaj: Jak wydawać pieniądze na maksymalne szczęście
Odwrotność – brak elastyczności psychologicznej – opisuje sześć konkretnych zachowań, w tym:
- Aktywne unikanie trudnych myśli, uczuć i doświadczeń.
- Przechodzenie przez codzienne życie w sposób rozproszony i nieuważny.
- Utknięcie w trudnych myślach i uczuciach.
- Postrzeganie trudnych myśli i uczuć jako osobistej refleksji i poczucie osądzania lub wstydu z powodu ich posiadania.
- Utrata głębszych priorytetów w stresie i chaosie codziennego życia.
- Łatwe wykolejenie z powodu niepowodzeń lub trudnych doświadczeń, co skutkuje niemożnością podjęcia kroków w kierunku głębszych celów.
Psychologowie uważają, że sztywne i nieelastyczne reakcje na trudne lub wymagające doświadczenia są dysfunkcyjne, ostatecznie przyczyniając się do i zaostrzając psychopatologię danej osoby.
Czytaj: Poznań jako pierwsze miasto dofinansuje in vitro
Jak elastyczność kształtuje interakcje
Dzięki swojej analizie współautorka Jennifer Daks, doktorantka na wydziale psychologii na Uniwersytecie w Rochester, i Rogge odkryli, że w rodzinach wyższy poziom różnych form psychologicznej elastyczności rodziców był powiązany z:
- większym wykorzystaniem adaptacyjnych strategii rodzicielskich,
- mniejszym przypadkiem luźnych, surowych i negatywnych strategii rodzicielskich,
- niższym odczuwalnym stresem lub obciążeniem rodzicielskim,
- większą spójnością rodziny,
- mniejszym cierpieniem dziecka.
W związkach wyższe poziomy różnych form nieelastyczności psychologicznej wiązały się z:
- niższą satysfakcją z relacji dla siebie i swojego partnera/ki,
- niższą satysfakcją seksualną,
- niższym wsparciem emocjonalnym,
- większym konfliktem negatywnym, agresją fizyczną, lękiem przed przywiązaniem i unikanie przywiązania.
Wyniki sugerują, że elastyczność psychologiczna i brak elastyczności mogą odgrywać kluczową rolę zarówno w parach, jak i rodzinach w kształtowaniu interakcji jednostek z najbliższymi – piszą naukowcy.
Szukasz pracy? Koniecznie zajrzyj na pl.jooble.org
Metaanaliza, powszechnie nazywana również „studium badań”, wzmacnia i uzupełnia ustalenia wcześniejszej pracy Rogge, w której on i zespół testowali efekty wspólnego oglądania filmów przez pary i rozmawiania o nich później. W tej pracy Rogge i jego koledzy wykazali, że pary mogą wnieść uważną świadomość, współczucie i elastyczność z powrotem do swoich relacji, używając filmów do wywołania znaczących dyskusji o związkach, co prowadzi do natychmiastowych i długoterminowych korzyści.
To badanie, przeprowadzone w 2013 roku, wykazało, że niedrogie, zabawne i stosunkowo proste podejście polegające na oglądaniu i rozmowie może być tak samo skuteczne, jak inne bardziej intensywne i o wiele droższe metody prowadzone przez terapeutę.
johannesfloe.com – Art to remember
