„Mrówki z drzwiami” używają swoich dużych płaskich łbów jako drzwi do zamykania gniazd.
Robotnice kilku gatunków mrówek mają duże, spłaszczone i lekko wklęsłe głowy, których używają jako zatyczki do blokowania wejścia do gniazd swoich kolonii.
Tak zwane „mrówki drzwiowe” to mrówki-żołnierze z opancerzonymi głowami, które niemal perfekcyjnie dopasowują się zarówno do rozmiaru, jak i kształtu wejścia do gniazd ich kolonii. Funkcjonują jako żywe drzwi, używając głów do zamykania gniazda i umożliwiają dostęp tylko innym członkom kolonii, jednocześnie zatrzymując niechcianych gości.
„Mrówki drzwiowe” można znaleźć wśród kilku rodzajów mrówek, w tym Cephalotes i Carebara. To, w jaki sposób te gatunki rozwinęły dokładną wielkość i kształt w momencie wejścia do ich gniazd, jest wynikiem milionów lat ewolucji.
Cephalotes – mrówki te cechują się spłaszczoną głową z dużymi oczami, umieszczonymi u szczytu głęboko wykrojonych rowków czułkowych. Ich duże, okrągłe i lekko wklęsłe głowy akurat pasują do kształtu i rozmiaru dziur pozostawionych w drzewach przez drążące drewno chrząszcze. Takie tunele to świetne miejsce na gniazdo mrówek, ale przyciągają też wiele kłopotów, a zadaniem „mrówek drzwiowych” jest powstrzymanie atakujących mrówek, drapieżników i pasożytów.
„Jeśli mieszkasz w takim ciasnym tunelu, jeśli cokolwiek zaatakuje przestrzeń, w zasadzie jesteś uwięziony” – powiedział New Scientist Steve Yanoviak z Uniwersytetu w Louisville. „To rodzaj nieagresywnego, pozbawionego przemocy sposobu ochrony siebie”.
W przeciwieństwie do wielu swoich wrogów, cephalotes nie mają żądła, więc nie są najgroźniejszymi wojownikami. To sprawia, że mrówki żołnierze na czele drzwi są o wiele ważniejsze dla kolonii, ponieważ bezpieczeństwo całej społeczności spoczywa na ich barkach, a raczej ich głowie.
Co ciekawe, cephalotes nie zawsze pełnią rolę drzwi. Widać, że wejście do ich gniazd jest otwarte, ale gdy tylko wyczują niebezpieczeństwo, czy to na szczycie drewnianej ściany ich tunelu, czy na feromonach wroga, drzwi natychmiast się zamykają. Niektóre gatunki mają nawet pory na głowach, które wydzielają splątane włókna przypominające grzyby, aby były bardziej niepozorne.
Czytaj: Podaruj 1% podatku, bo bez Ciebie wyginą
Te „żywe drzwi” nie są jednak odporne na uszkodzenia. Scott Powell z Uniwersytetu Jerzego Waszyngtona badał je i odkrył, że wiele mrówek żołnierzy ma głębokie blizny na opancerzonych głowach, a nawet odgryzione lub wyrwane kawałki. Ale bez względu na to, jak źle się dzieje, nigdy się nie cofają. Wolą umrzeć, niż narazić gniazdo na ryzyko.
„Te mrówki noszą blizny po pracy polegającej na wsadzaniu głowy do dziury przez cały dzień” – powiedział Powell New Scientist.
Koniecznie zajrzyj na f7.pl
Sam Powell przeprowadził eksperyment, próbując wypchnąć jedną z tych mrówek z głową drzwi z pozycji metalowymi kleszczami i twierdzi, że instrument chirurgiczny przebił głowę mrówki, a ta się nie ruszyła.
Czytaj: Diabelskie Ogrody – anomalie stworzone przez mrówki w lesie deszczowym
