Nasze wczesne lata torują drogę do interakcji w naszych późniejszych związkach.
Dzieci, które doświadczają traumy i dysfunkcji w swoim gospodarstwie domowym, często mają trudności z nauczeniem się tych samych granic i zachowań, które tak wielu innych wydaje się uważać za oczywiste.
Gdy dziecko rośnie i rozwija się, traktuje swoich opiekunów jako przykłady interakcji z otaczającym je światem. Jeśli ci opiekunowie zachowują się w dysfunkcyjny lub niezdrowy sposób, istnieje duże prawdopodobieństwo, że dzieci nauczą się naśladować te same niezdrowe zachowania, nawet jeśli są niezamierzone. Dla wielu skutki nadużycia przejawiają się w dysfunkcyjnych relacjach interpersonalnych w wyniku zakłóceń więzi w kluczowych momentach rozwoju dzieciństwa.
Powrót do dzieciństwa i dorastania zwykle rzuca trochę światła na zachowanie dorosłych. Sposób, w jaki nasi opiekunowie wchodzą w interakcje z nami, a także ze sobą nawzajem, kształtują nasz pogląd na świat i otaczających nas ludzi. To z kolei wpłynie na trzy podstawowe struktury: nasze poczucie siebie, sposób, w jaki się komunikujemy i jak tworzymy relacje. Jeśli nie podejmiemy pracy, aby rozwinąć większą samoświadomość naszych zachowań, zwykle będziemy powtarzać te same wzorce w wieku dorosłym.
Oto 10 sposobów, w jakie trauma z dzieciństwa manifestuje się w związkach dorosłych:
1. Obawy przed porzuceniem
Dzieci, które zostały zaniedbane lub porzucone przez opiekuna, często borykają się z lękiem przed porzuceniem przez długi czas w wieku dorosłym, nawet jeśli nie są świadome tych lęków na poziomie powierzchownym.
Chociaż ukrytym strachem jest to, że partner w końcu odejdzie, myśli te często ujawniają się w codziennych sytuacjach, takich jak przerażenie, gdy partner wychodzi sam, lub niemożność uspokojenia się, gdy partner opuści pokój podczas kłótni. Ten strach często objawia się również zazdrością lub w skrajnych przypadkach zaborczością.
2. Drażnienie lub łatwe irytowanie się na innych
Kiedy dorastamy w środowiskach, w których często jesteśmy krytykowani lub jesteśmy świadkami krytyki innych, dowiadujemy się, że jest to naturalny sposób wyrażania naszego niezadowolenia w związkach. Dowiadujemy się, że nasze niedoskonałości i dziwactwa są nie do zniesienia i rzutujemy tę nietolerancję na naszych partnerów lub innych wokół nas.
3. Potrzebujesz dużo miejsca lub czasu dla siebie
Dorastanie w chaotycznym lub nieprzewidywalnym środowisku powoduje wiele stresu i często pozostawia centralny układ nerwowy dziecka w ciągłym stanie nadmiernej czujności. Później, taka osoba dorosła potrzebuje dużo czasu dla siebie, aby uspokoić te objawy niepokoju, nerwowości i strachu.
Pobyt w domu, gdzie możesz kontrolować swoje otoczenie, daje poczucie bezpieczeństwa i pozwala się zrelaksować. W skrajnych przypadkach niektórzy dorośli mają nawet cechy lub spełniają kryteria lęku społecznego, a nawet agorafobii.
4. Nierówne obowiązki finansowe i domowe
Czasami może to wyglądać na niechęć do polegania na partnerze z powodu lęku przed poleganiem na innej osobie. Innym razem przybiera to formę wzięcia pełnej odpowiedzialności finansowej i/lub domowej w związku partnerskim lub pełnej opieki nad drugą osobą do punktu, w którym zostaniesz wykorzystany. Zbytnie poleganie na innych osobach do tego stopnia, że zaopiekują się Tobą — jest również wynikiem niezaspokojonych potrzeb dzieciństwa.
Czytaj: Luzowanie obostrzeń. Urząd Miasta Krakowa znów otwarty dla mieszkańców
5. Osiedlenie się i pozostanie w związku znacznie dłużej niż data jego wygaśnięcia
Kiedy dorastamy w niestabilnym środowisku, z opiekunami, którzy zmagają się z uzależnieniem od narkotyków, chorobą psychiczną, a nawet chorobą lub śmiercią, dzieci często rozwijają poczucie winy. Przebywanie z kimś, kto nie jest dla nas odpowiedni, czasami wydaje się bezpieczniejsze niż samotność.
Koniecznie zajrzyj na f7.pl
6. Ciągłe kłótnie lub walki w związkach lub unikanie konfliktów za wszelką cenę
We wszystkich relacjach występuje konflikt, ale dzieci, które dorastały w środowiskach, w których opiekunowie zawsze się kłócili, lub które unikały jakiegokolwiek konfliktu, często nie uczą się umiejętności niezbędnych do produktywnej i zdrowej komunikacji. Obejmuje to zdrowe i produktywne sposoby nawigowania i radzenia sobie z konfliktami.
7. Nie wiedzą, jak naprawiać sytuację po konflikcie
Jak wspomniano powyżej, kiedy nie uczymy się, jak efektywnie i zdrowo radzić sobie z konfliktem, nie wiemy również, jak naprawić związek po nieuniknionym konflikcie, który ma miejsce w związkach partnerskich. Może to wyglądać jak udawanie, że tak naprawdę się nie stało, niewiedza, kiedy i jak pójść na kompromis w sprawie lub milczeć.
8. Seryjna monogamia
Często jest to spowodowane lękiem przed ponownym zranieniem, lękiem przed samotnością, a nawet próbą udowodnienia, że jesteś wart miłości i uczucia, których nie otrzymałeś w dzieciństwie. Z każdym nowym partnerem pojawiają się nowe nadzieje potwierdzające, że zasługujesz na miłość i partnerstwo, których Ci brakuje.
Czytaj: 10 nawyków toksycznych rodziców – i jak psują dzieciństwo swoich dzieci
9. Martwienie się, że się osiedlasz, obawiasz się popełnienia błędów lub całkowicie unikasz związków
Dzieje się tak z powodu opiekunów, którzy byli niewiarygodni lub porzucili Cię, pozostawiając nieufną wobec tych, którzy twierdzą, że się Tobą zaopiekują. Jeśli obawiasz się, że inni mogą Cię skrzywdzić tak, jak zrobili to Twoi opiekunowie, poprzez unikanie ustatkowania się możesz czuć się bezpieczniej, ponieważ daje ci to swobodę opuszczenia związku, kiedy i jeśli to konieczne.
10. Zmiana partnerów
Dzieci nie są w stanie zmienić tego, kim są ich opiekunowie, więc uczą się radzić sobie z tym, co mają. Jako dorośli często ten wzorzec przenosimy na nasze związki partnerskie, powodując, że pragniemy zmian w naszym partnerze, aby uspokoić własne lęki przed związkami. Jeśli potrafimy „naprawić” osobę i uczynić ją lepszym partnerem, możemy jakoś sobie udowodnić, że jesteśmy godni i potrafimy nawiązać udany związek.
Czy te wzorce zachowań można zmienić?
Podczas gdy autorefleksja jest niezbędna dla każdej formy rozwoju, terapia może pomóc w tym procesie, ponieważ może sprawić, że będziesz odpowiedzialny, a także pomóc w radzeniu sobie z uczuciami, które pojawiają się po drodze. Wiele osób znajduje wsparcie na inne sposoby, takie jak prowadzenie dziennika, wsparcie grupowe, duchowość i inne formy wsparcia i autorefleksji. Wykonywanie pracy, aby oduczyć się dysfunkcyjnych zachowań, jest niezbędne dla rozwoju interpersonalnego.
