To, czego uczymy się jako dzieci, wpływa na nasze dorosłe życie

0
232
Jak dzieciństwo wpływa na nasze dorosłe życie? Zdjęcie: Pixabay

Rodzaj więzi utworzony we wczesnym dzieciństwie wpływa na rodzaj relacji, które utworzymy z innymi osobami jako ludzie dorośli. Rodzaj więzi, czyli podejście, zachowanie rodzica wobec swojego dziecka.

Są trzy typy relacji utworzone między dziećmi i ich rodzicami. Zachęcam do zapoznania się i sprawdzenia, czy i u Was relacja z rodzicem ujawnia się w dorosłym życiu. Jacy byli, jacy są nasi rodzice? Zachęcam w podróż w głąb siebie. Zapraszam na chwilę refleksji.

Koniecznie zajrzyj na f7.pl

1. Styl przywiązania się oparty na poczuciu bezpieczeństwa

Opiekun żywo reaguje na potrzeby dziecka, ujawnia pozytywne emocje w trakcie nawiązywania kontaktu z dzieckiem. Takie niemowlęta ufają swoim opiekunom, nie boją się, że mogą zostać odrzucone i spostrzegają siebie jako osoby lubiane i chciane.

2. Styl przywiązania oparty na unikaniu

Niemowlęta posiadają najczęściej opiekunów niedostępnych, utrzymujących dystans, odrzucających próby pogłębienia uczucia bliskości. Te dzieci chciałyby być w bliskich stosunkach ze swoimi opiekunami, jednakże wcześnie uczą się tłumić tę potrzebę, gdyż wiedzą, że każda taka próba jest skazana na niepowodzenie.

3. Styl przywiązania się lękowo ambiwalentny

Niemowlęta mają najczęściej opiekunów niekonsekwentnych i narzucających swoją wolę oraz nieuznających sprzeciwu. Te dzieci są zazwyczaj pełne niepokoju, ponieważ nigdy nie mogą przewidzieć, kiedy i w jaki sposób opiekunowie zareagują na ich potrzeby.

Czytaj: Krakowski MOPS szuka rodzin zastępczych. Mogą liczyć na wsparcie finansowe

Fakt jest jeden, to czego nauczyliśmy się na kolanach naszych matek i ojców, zostaje z nami na całe życie i wpływa na nasze dorosłe związki. Spójrzmy, jak tworzymy relacje w oparciu o style przywiązani z dzieciństwa w dorosłym życiu.

1.Styl oparty na poczuciu bezpieczeństwa

Stosunkowo łatwo nawiązujemy kontakty z ludźmi i nie czujemy się skrępowani tym, że zależymy od kogoś lub że ktoś zależy ode nas. Nie martwimy się zbyt często tym, że ktoś może nas porzucić lub za bardzo do nas się zbliży.

2. Styl oparty na unikaniu

Czujemy się nieco skrępowany w nawiązywaniu bliskich kontaktów. Nie ufamy do końca drugiej osobie. Trudno nam całkowicie na kimś polegać. Stajemy się nerwowi, gdy ktoś stara się nawiązać z nami bliskie kontakty. Nasz partner w miłości często oczekuje większej zażyłości niż ta, na którą możemy się zgodzić bez uczucia skrępowania.

3. Styl oparty na lęku

Przekonujemy się, że inni ludzie niechętnie nawiązują tak bliskie kontakty, na jakie mielibyśmy ochotę. Często martwimy się, że mój partner mnie nas nie kocha albo że nie zechce z nami zostać. Chcielibyśmy się całkowicie połączyć z drugą osobą, lecz to marzenie często odstrasza od nas ludzi.

Nie można sugerować, że jeśli ktoś miał nieszczęśliwe relacje ze swoimi rodzicami, jest skazany na powtarzanie tego schematu w dorosłym życiu. Zmieniamy się przez całe życie, doświadczamy, pracujemy nad sobą. Niestety, jeśli jesteś osobą, która przyswoiła sobie lękowo-ambiwalentny styl przywiązania się, istnieje duże prawdopodobieństwo, że w podobny sposób zachowywać się będziesz w stosunku do partnerów życiowych i w stosunku do swoich dzieci. Podobnie z innymi stylami.

Czytaj: Czy jesteś toksycznym rodzicem? 5 znaków, które ujawniają prawdę

Jak sprawa wygląda u Was? Widzicie podobieństwo w tym, co otrzymaliście od rodzica, a co przekazujecie dalej? Zachęcam do dyskusji.

W artykule powołuję się na badaczy (prace Johna Bowlby’ego i Mary Ainsworth), na podstawie: Psychologia Społeczna. Serce i umysł. Eliot Aronson, Timothy D. Wilson, Robin M. Akert, Wydawnictwo: Zysk I S-ka, Poznań, 1997.